Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. . Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. . Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. . Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. . Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. . Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Her şey böyle başladı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. . En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. . David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. . Her şey böyle başladı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. . Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. . Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı.